Çok sessiz kaldım..

Son bir haftadır özellikle çok sessiz kaldım. Yedim, içtim, gezdim, eğlendim, çalıştım, uyudum.. Saatlerce güldüm. Umursamaz davrandım. Kendimi bile kandırdım. Benden gidenler hiçbi zaman umurumda olmadı. Hata yapanları tek kalemde sildim, içim acımadı.. Ya benim gittiklerim ? İçimde yitirdiklerim ? Tolga demişti. Konuş, ağla, içine atma, acısı sonra çıkmasın.. Sırasıyla yaşıycam bunları biliyorum. Adam tanıyor çünkü.. Önce konuşmaya başlıycam, sonra ağlayıp isyan edicem, sonra da acısı gayet güzel çıkıcak. Tolga bilir, ben ne zaman bunalıma girsem, ne zaman suratım düşse 3 saat konuşur. Nasıl beceriyo bunu bilmiyorum ama ne zaman derinden dertleşsek o 3 saatin sonrasında daha bi büyümüş hissediyorum kendimi. Yeri geldiğinde abi, yeri geldiğinde kardeş, abla, baba, arkadaş... Sanırım ona daha çok ihtiyacım var bu ara. Koşulsuz güvenen.. Her yaptığımın arkasında dimdik duran.. Anlayamadığım KÖTÜ niyetlerde birebir uyaran tek dostum.. Oldukça şanslıyım. Geriye bir avuç zaman.. Tüketip mutlu olucağım bir avuç zaman..